Saturday, November 30, 2013

හැමදේම වෙන්නෙ හොදටලු

               

           

                             අපි හෙට මැරෙයිද ජීවත් වෙයිද කියන්නවත් අපි හරියට දන්නේ නැහැ.මෙහෙම හිතෙනකොට අපි මේ මොනවද කරන්නෙ කියලත් හිතෙනව.මිනිස්සු හැම දෙයක්ම කරන්නේ ජීවත් වෙන්න මිසක් මැරෙන්න උවමනාවෙන් නෙවෙයි කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෙවෙයිනෙ.මිනිස්සු හොරු වෙන්නෙ මිනීමරුවො වෙන්නෙ මේ පවතින සමාජ තත්වෙ නිසා කියල උනත් කියන්න බැරි කමක් නැහැ.මොන දේ හරි කරල මිනිස්සු බලන්නෙ සල්ලි හොයන්න.ඒ යන ගමනෙදි එකිනෙකා තෝර ගන්න පැත්ත තමයි මිනිස්සුන්ගෙ ජීවනාලෝකය වෙන්නෙ.සමහරවිට ඒ දේ පුද්ගලයෙකුගෙ ජීවත් වීමේ කාලයත් තීරණය කරන්න පුළුවන්.තමන්ට හිතෙන දේ , තමන්ට උවමනා කරනදේ තමන්ලග නැතිවෙනකොට මිනිස්සුන්ට දැනෙන වේදනාව දුක ඒ දේ විදවපු කෙනෙක් ඇරෙන්න වෙන කෙනෙක් දන්නෙ නැතුව ඇති.දුකයි වේදනාවයි දෙක වෙන වෙනම තේරුම් කරන්නනම් මට තේරුමක් නැහැ.හැබැයි මම දන්නව ඒ දෙක දෙකක් කියල.දැන් හිතනවද දන්නෙ නැහැ අදත් ලියන්න යන්නෙ මල ඉලව් ප්‍රේමය නොහොත් ආදරය ගැන කියල.නැහැ නැහැ අද වෙනමම දෙයක් ලියන්න යන්නෙ.(බලාගෙන යනකොට ප්‍රේමයටයි අදරයටයි දෙකටම තේරුම් දෙකක් තියෙන පාටයි?)

                    දැන් මම ජොබ් එක කරන තැන වැඩ කරන්න පටන් අරගෙන අවුරුද්දයි මාස දහයක් විතර වෙනව.ඇත්තටම අවුරුදු දෙකකට කිට්ටු කරලා.මම වැඩට ආවෙ training කොල්ලෙක් විදියට.පොඩි ගානකුත් ඒ දවස්වල මට ලැබුන.එක ඉතින් මට මසුරන් වගේ වටිනවා.මුලින්ම මාස හයකට තමයි මාව ගත්තෙ.මම ඉතින් මොකුත් නොදන්නා එකා ගානට තමයි ඉන්නෙ.ලොකු වැඩක් කියල මට දුන්නෙත් නැහැ.පොඩි දෙයක් හරි ඉගෙනගෙන තිබුනට ඒ දේවල් පාවිච්චි කරන්න මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ.මාව බාරදීල තිබුනෙ S අයියට.නම්ගම් දාන එක හොද මදි නිසා මම මෙහෙම දානව.එතකොට එදා ඉදලම සිරිගම්පල අයියත් මට ගොඩක් හිතවත්.කොටින්ම මේ දෙන්න තමයි ඉතින් මට ඔෆිස් එකේ බොක්ක.

                      මට මුලින් ලැබුණු මුදල මගෙ කොච්චි සීසන් ටිකට් එක ගත්තම සීයට පනහක් හැටක්ම කුඩු වෙනව.ඔහොම දවසින් දවස ගෙවිල යනකොට මටත් පොඩි පොඩි වැඩ සෙට් වුණා.වැඩ කිව්වට ඉතින් කටු.මොන කට්ට සෙට් උනත් මම උපරිමෙන්ම කලා.තාමත් එහෙම තමයි.ඔය අතරතුරේ මාව කඩේ ඇරිය කට්ටියත් ගොඩක් හිටිය.මට තේරෙනවා ඉතින් මම මේ කඩේ යනව කියල.මොනව කරන්නද ඒ දේවල් එහෙම තමයි.ජොබක් කරනකොට පොඩ්ඩක් හරි කඩේ ගියෙ නැත්නම් ඒකෙ කිසි ගතියකුත් නැහැ කියල මම අහල තියෙනව.එතකොට තමයි මටත් ඒ දේවල් කල්පනාවට ආවෙ.

                       මම තමයි මෙතන ඉන්න පොඩිම එකා නිසා බොරු බටර් පාර ගාල එහෙම තමයි මාව කඩේ යැව්වෙ.අපි කරන ජොබ් එකත් එක්ක සමහර වෙලාවට දවල්ට කන්න වෙන්නෙත් හවස හතරට පහට විතර.මොනවා කරන්නද කට්ට කෑව.තාමත් එහෙමම තමයි.ඔන්න ඉන්න ගමන් එකපාරටම එකෙක් කියනව මල්ලි 12 ෆ්ලො එකේ පොඩි කේස් එකක් තියෙනව පුලුවන්ද පොඩ්ඩක් බලල එන්න කියල.මම ඉතින් බැහැයි කියන්නද.ඉතින් දුවනව.ඇත්තටම මම දන්නේ නැහැ කොහොමද මේක වෙන්නේ කියල.මොකද ඉගෙනගෙන තිබුනට ඒ ඒ දේවල් ඒ ඒ තැන්වල ඒ ඒ විදියට පාවිච්චි කරලා තියෙන නිසා හැඩගැහෙන්න පොඩි කාලයක් යනව.ඉතින් මම ගිහින් කට්ට කාල චාටර් වෙලා ඉන්නකොට එකෙක් ඇවිත් එක පාරටම ගොඩ දානව.හැබැයි කියල දෙන්නෙනම් නැහැ.එත් s අයිය කවදාවත් මට එහෙම කලේ නැහැ.දැන් මට s අයිය මගේම සහෝදරයෙක් වගේ.

                        ඔහොම මස හය ඉවර වෙන්න ලං වෙනකොට මම ගිහින් බොස්ට කතා කලා.එතකොට තමයි එය දන්නේ මෙහෙම එකෙක් ඉන්නව කියලත්.අනික මමත් ඉස්සෙල්ලම පාර තමයි බෝස්ව හම්බවුනු.බොස් කිව්ව හරි මම ඔයාව තව මාස තුනකට දික්කරනවා කියල.ඔය අතරේ ටිකක් ලොකු ප්‍රොජෙක්ට් එකක් අපිට සෙට් උනා.ඒ වුනාට කව්රුත් වැඩිය ගණන් ගත්තේ නැහැ.කොහොමහරි අපිත් එක්ක වැඩ කරපු අයිය කෙනෙක් ඉන්නව හරිම හිත හොද කෙනෙක්.එයාට කියන්නෙ ප්‍රින්සිපල් මහත්තය කියල.ඉතින් මෙයත් මාත් එක්ක ටිකක් හිතවත්.ඔය අලුතින් ආවයි කිව්වා ප්‍රොජෙක්ට් එක මෙයා මට කැරකෙව්වා.ඕකට දෙතුන් දෙනෙක්ම මට කොස්ස දැම්ම.මම ඉතින් ඒව දන්නේ නැහැ වගේ හිටිය.හා හා පුර කියල මට දුන්නු වැඩේ මම සියයට අනුවක් විතරම ගොඩ දැම්ම.ඔන්න ඉතින් දැන් මට ලකුණු වැටෙනව.ඔය අතරේ වැඩ කරන ආයතනයෙ පුරප්පාඩු වගයක් තියෙනවා කියල අයදුම්පත් කැදෙව්ව.මමත් වේලි වේලි හිටිය නිසා ඉල්ලුම් කලා.පලවෙනි ඉන්ටර්විව් එකටත් ගියා.දෙවෙනි එකට කලින් මම තව exam එකක් දාගත්ත.එතකොට ඔය කියපු exam එක කරලා තිබුනෙ S අයිය විතරයි.ඒ නිසා අපේ ආයතනයෙ කට්ටිය මට පොඩි තැනක් දුන්න.එතකොට බොස් කිව්වා ඔයාට මේ ජොබ් එකට වැඩ හොද ජොබ් එකකට මම ඔයාව මේ ආයතනයටම ගන්නව කියල.ඉතින් මට කලින් ඉන්ටර්විව් ගිය ජොබ් එකත් නැති උනා ඒ නිසා.

                                      S අයිය කියන්නෙ හැමදේම වෙන්නෙ හොදටනෙ මල්ලි පොඩ්ඩක් ඉවසපන් කියල.සිරිගම්පොල අයියත් කියන්නෙ ඒ ටිකම තමයි.තාමත් මම ඔය කියපු ආයතනයේම වැඩ.තාම ඉස්සර වගේම තමයි.ඒත් දැන් මාස දෙකකින් මට ලැබෙන මුදල ලැබිලත් නැහැ.ඒ ගැන මම කාටවත් කියන්න ගියෙත් නැහැ.ජොබ් එක අද හරියනව හෙට හරියනව කියනව.මටනම් දැන් හැමදේම ඇති වෙලා.මොනවා කරන්නද තාමත් මම වැඩ කරනව.කොච්චර ජොබ් වලට අයදුම් කලත් මට තාම එකක්වත් හරිගියෙ නැහැ.එකක් හරිගිහින් මම යන්න යනකොට බොස්ම කිව්වා යන්න එපා පොඩ්ඩක් ඉවසල ඉන්න කියල.මේ අවුරුද්දත් මෙහෙමම ගෙවිල යයි.මම මෙහෙම ඉදියි.හැමෝම කියනව ට්‍රයි කරපන් කියල.ඒක කරනවා තමයි.මේවගේ කාලයක් මගෙ ජීවිතේට මේ ආවමයි.යාළුවො කෝල් කලාම මම දැන් උත්තර දෙන්නෙත් නැහැ.මොකද උන් කතා කරන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් ෆන් ගන්න.මේ අතේ සතේ නැතුව මට යන්න බැහැනෙ.ඒත් සමහර යාළුවො ඉන්නව මේ එකට ඉගෙන ගත්තු එවුන් ඒ දවස් වල උන්ට වත නැහැ කිව්වම අපි සල්ලි එකතු කරල එහෙ මෙහෙ ගිය එවුන්.හිටපු ගමන් කතා කරලා කියනව අරහෙ යන මෙහෙ යන කියල.සල්ලි නැහැ කිව්වම උන් කියන්නෙ එහෙමද එහෙනම් උබට සල්ලි සෙට් උනාම යමන්කො කියල.දුක හිතෙන වාර අනන්තයි.

දුක් විදලා ලැබෙන දේ ගොඩක් වටිනව කියනවනෙ.බලමු බලමු..

Monday, November 25, 2013

වැහි බිදු අතරින් විනිවිදව ..




වැස්ස නුබ කෙතරම් සොදුරුද 
කෙතරම් නුබ චන්ඩද 
සුළගට පෙම් කලද 
සුළග නුබව රළු කරනතුරු 

විටෙක උණුහුම තුරුළු කර 
දැල්වෙන ලැව් ගිනි නිවා පහන් කර 
සිහිල් සුළගින් මුසුවී වැටෙන දියපොද 
මරුකතරෙහි වියලුනු පොළොවට ආනන්දයකි 
කම් නැත , මක් නිසාද 
සීතල පොද වැසි වැටෙන තරමට 
ජනිත වන , නැගී එන දේදුන්නද 
සිරුරම වර්ණ කර අදුරු කරන අතරතුර 
මොර සූරන වැසි වැටෙන බැවිනි 

බලන් දොරගුළු විවරකර 
ලොවම රවටන හිමිදිරි අහස් කුස 
සොදුරු සැදෑව අදුරු කරන 
තනිව දුක්විදින සිතට අදුරද අස්වැසිල්ලකි 
අදුරද ඝෝෂාකාරී වූ විට 
මැලවුණු හදවතට වස පොවන්නා සේය 

නුබේ උරුමය නුබටමය 
උරුමයේ උරුමක්කාරයාද නුබය නුබමය 
සිනාව උරුමයට ගතු කියන විට 
හදවත කදුලට වගඋත්තරකරුය 
තුන්මන්සල අබියස ඉකිබිදුමට 
ශේෂ වන අවසන් හුස්ම බිදද 
ක්ෂණයෙන්  ඔබේ දෙසවන නෑසුනේ නම් 
මාහට කීමට කරුණු නොමැත..  

Tuesday, November 19, 2013

වැරදි කරුද නිවැරදි කරුද?....වැරදිකරු ස්වාමීනි..

                අද මම ලියන්න යන පෝස්ට් එක මේවෙනකම් මම ජීවිතෙ ලබපු අමිහිරිම අත්දැකීමක්..ඇත්තටම අපි අපේ ත්‍රිවිධ හමුදාවට පොලිසියට කොච්චරනම් ආදරේ කරනවද?කොච්චරනම් ගරු කරනවද?අපි අපිට වෙන සමහර ප්‍රශ්න වලට විසදුම් සොයාගෙන යන්නත් හේතුව මේ දේ නිසා..ත්‍රිවිධ හමුදාවට වඩා අපි ලගින්ම ඇසුරු කරන්නෙ අපේ ගමේ හෝ ටවුන් එකේ පොලිසිය.ඒත් සමහර මහත්වරුන්ගෙ ක්‍රියා කලාපයන් නිසා සමස්ථ පොලිසියම ඒ ගණයට වැටිල..මම කියන්න යන දේ බ්ලොග් එක කියවන අයට තේරෙනව ඇති කියල හිතනව.මොකද අද රටේ නීතිය මොකක්ද කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නැහැනෙ..යහපාලනය ගැන හැමෝම කතා කරනව.කොහෙද තියෙන්නෙ ඒ දේ?මම දේශපාලනය කතා කරනවනම් නෙවෙයි.මොකද කෙනෙකුට එහෙම හිතෙන්නත් පුළුවන්..මම කතාවට යන්නම්..

ජයා - අපේ ගෙදටර පහල ගෙදර අයිය..පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක       නිරත වෙනව..

නිමා - ජයා අයියගේ ලොකු අම්මගෙ දුවගේ මහත්තය..පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක නිරත වෙනව..

ලෑටියා - ගෙවල් ලග අයිය කෙනෙක්..පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක නිරත වෙනව..

කංච - මට වඩා වැඩිමල් ගමේ අයිය කෙනෙක්..තමන්ගෙම කියල ලොකු ව්‍යාපාරයක් කරගෙන යනවා..

පරවිය - මට වඩා වැඩිමල් ගමේ අයිය කෙනෙක්..පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක නිරත වෙනව..

මම - පිනට වැඩ කරන මෙලෝ රහකට නැති එකෙක්..

                   අපේ ගෙවල් පහල (ඒ කියන්නෙ ජයාගේ ගෙදර) ආච්චි නැති වෙලා තුන්මාසේ පිංකම ගිය සතියේ බුරාස්පතින්ද තිබුන.බුරාස්පතින්ද බණ , සිකුරාදා දානේ.චෝගම් එකට පාරවල් වහල නිසා අපිට කලින්ම ඔෆ්ෆිස් එකෙන් ගෙදර යන්න අවසර දුන්න.කලින් ගෙදර ආව නිසා බණ ගෙවල් පැත්තෙ එහෙම කැරකිලා වැඩ දෙක තුනකුත් කරලා එහෙම ගෙදර ආව නාගෙන රැට කන්නම යන්න බලාගෙන.කොහොමහරි හාමුදුරුවො බණ ඉවරවෙලා පන්සලට වැඩිය.මමත් ගියා කෑම ටිකක් කාල එන්න කියල මොකද අම්මත් එහෙ.යනකොට කංචයි පරවියයි ලෑටියයි සෙට් එකම බර කතාවක්.මම දන්නව ඉතින් මොකාටද දැන් මුන් එන්නෙ කියල.හාමුදුරුවො ගිහින් දාන්න ත්‍රිවිල් එකේ ගිහින් තියෙන්නෙ ජයයි නිමයි..දෙන්න ඒ ගමන්ම ටවුන් එකට ගිහින් බෝතලේකුත් අරගෙන ඇවිත් මග තියෙන පිට්ටනියක සෙට් වෙලා කියල ලෑටියට කෝල් එකක් ආව.දැන් ඉතින් තුන් කට්ටුව නලියනව.

              ජයාගේ බයික් එකත් තිබුන නිසා ජයාගේ අම්මට ලෑටිය ගිහින් කියපි 

" නැන්දෙ මල්ලිල හාමුදුරුවො ගිහින් දාල එනකොට මගදී පෙට්‍රල් නැතිව හිටල "

ආයේ මොන කතාද නැන්ද කෙලින්ම බයික් එක පෙන්නලම කිව්ව

 " එහෙනම් පුතේ මේකෙ ගිහින් පෙට්‍රල් අරගෙන ගිහින් දෙන්න කියල"

        ලෑටියට නිකන් නිදානයක් පහල වුණා වගේ.නැන්ද කතාව ඉවර වෙන්නත් කලින් ලෑටිය පිට්ටනිය ලගටම ගියාද මන්ද?අපිට පැලෙන්න හිනා..දැන් කංචටයි පරවියටයි ඉන්න බැරි කේන්ති ලෑටිය එක්ක මොකද උන්ව එක්කගෙන ගියේ නැහැ කියල..ඔන්න එතකොටම එනවා කංචට කෝල් එකක් 
" පිට්ටනියට වරෙන් ඉක්මනට "කියල.

    එදා පරවිය ඇවිල්ල තිබුනෙ උගෙ වෑන් එකේ නිසා කංච මටත් කතා කලා වරෙන් මල්ලි යන්න කියල.මම බැහැ කියද්දී මුන් දෙන්න මාව ඇදගෙන ගියා බලේට වෑන් එකට.

         මගෙ බ්ලොග් එක කියවන මාව දන්න කියන සෙට් එක දන්නව ඇතිනෙ මම නැටුම් තෙල් ගන්නෙ නැහැ කියල..අවුලක් නැහැ එහෙනම් කියල මමත් ගියා මුන් දෙන්න එක්ක පිට්ටනියට.යනකොටත් ජයයි නිමයි ලෑටියයි බෝතලෙන් බාගයක්ම ගහල.ඉතුරු බාගේ මදි කියල නිමයි කංචයි ගියා ටවුන් එකේ බාර් එකට තව බෝතලයක් ගේන්න.අපි එතකම් පිට්ටනියට වෙලා බයිලා ගගහ නිමාටයි කංචටයි බැන බැන හිටිය කෝ යකෝ මුන් දෙන්න කිය කිය.ඔය අතරේ මම බයිට් එකට තිබුණු කෝක් එකෙනුයි කොත්තුවෙයි රස බැලුව..මොකද ආව එකේ බඩ කටවත් පුරවා ගන්න එපායැ.තව පැය දෙක තුනකකවත් මෙතනින් යන්න වෙන්නෙ නැහැ කියල මම දන්නව.එක දෙක වෙලා දෙක තුන වෙනව.

           ඔහොම පැය බාගයක් විතර ගියාට පස්සෙ ඔන්න නිමයි කංචයි එනව ත්‍රීවීල් එකේ.එතකොට ජයාගෙ හිනාව හරියට ඉහේ මලක් පිපුන වගේ.ලෑටිය බෝතලේ එලියට අරගෙන ඒකට වැන්දේ නැති ටික විතරයි.මොකද ලෑටිය ටිකක් දාලනෙ එතකොට.මෙන්න යකෝ ඈතින් පේනව ලොකු වාහනයක් පිට්ටනිය පැත්තට එනව..මගුලයි පොලිසියෙන්..පරවිය වෑන් එක පාර පැත්තටම දාගත්ත..මොකද එතකොට අවුලක් නැහැනෙ..පොලිස් ජීප් එක ආපු ගමන් දැම්ම පිට්ටනිය ඇතුලට..පොලිස් මහත්වරු තුන් දෙනක් බැස්ස..මම දැක්ක ලෑටිය ශේප් එකේ පරවියගේ වෑන් එක පැත්තට යනව.

දැන් ඉතින් දීපල්ලකෝ ප්‍රශ්න වලට උත්තර..

" තමුසෙලා මොකද මේ රෑ වෙලා මෙතන කරන්නේ? "

" යකෝ තොපිට බොන්න ඕනෙමනම් පලයව් කැලේකට..ගිහින් ඇති වෙන්න බීපියව්..එනව මෙතන අපිට පව් දෙන්න."

         ලංකාවේ පොලිසිය පහත් කරල කතා කරනව නෙවෙයි.හැබැයි ඉතින් ලංකාවෙ මත්වරුන්ගේ කතාව ගැන හැමෝම දන්නවනෙ.මට කළුවරේ පෙනුණු විදියට එක් අයෙක් ලොක්කෙකි..තවත් අයෙක් රථ වාහන අංශයේ අයෙක්.තුන් වැන්නා කොස්තාපල් වරයෙකි.ගමේ මිනිස්සු කියන විදියට කංච පොලිසියේ මත්වරු හොදින් ඇසුරු කරයි.නමුත් අද උගේ කටට ඉබ්බා වැටිල.මට පිස්සු වගේ..නිමා උඩ බිම බලයි..ජයාට ඇඩෙන සයිස්ය.

" යකෝ උත්තර දීපියව්. "

          මම වුනු හැමදෙට වචනයක් නෑරම කිව්වෙ බලාගෙන ඉදල බැරිම තැන..මොකද ඔක්කොම ගල් ගැහිල සද්ද නැත..මේ වෙනකොට කොස්තාපල්වරය අපේ බෝතලෙයි ඉතිරි වෙලා තිබුණු බාගයයි සැන්ඩි වලට තිබුණු කෝක් එකයි ඔක්කොම පොලිස් ජීප් එකට පටවනව මම දකිනකොටම ඔහු කොත්තුවත් දාගත්ත ජීප් එකට..මම හිතන්නෙ ඒ උදවිය මීට කලින් කොත්තු කාල නැහැ වගේ කියල මට හිතුන.

            මම හිනාව නවත්ත ගත්තේ බොහොම අමාරුවෙන්..මොකද දානයක් දුන්න වගේ කියල මට හිතුන.කංච මේ වෙනකොට පොඩ්ඩක් බැට් කලත් හරිගියේ නැහැ.මම වැන්දේ නැති ටික විතරයි.මොනව උනත් කංච කිව්ව මාව පෙන්නල

"සර් මේ මල්ලි අරක්කු තියා සිගරට් එකක්වත් බොන්නෙ නැහැ කියල"


  මොන දේ කිව්වත් ඒ මහත්වරු ගනන් ගන්නෙම නැත.යකෝ මෙයාලගෙ පපුව ගලක්ද කියලත් මට හිතුන.

" නැගපියව් ඔක්කොම ජීප් එකට "

මම - " අනේ සර් එහෙම කරන්න එපා සර්.අදට විතරක් සමාව දෙන්න    සර් "

         හතර දෙනාම සූරයො වගේ නාහෙන් අඩන්න වුනු නිසා ක එතනින් ඉවර වුනත් අපේ නම් ලියන්න හදනවා කියල මට තේරුනේ ජීප් එකේ තිබිල පොතක් එලියට ගත්ත නිසා..මේ හැම දෙයක්ම වෙනකොට පරවියයි ලෑටියයි ගැන පොලිසියට ගානක්වත් නැත..උන් මේ පැත්තට එන්න හදනකොට උන්ව නතර කරගත්තේ අතින් කියල.මොකද නැත්නම් උන්ටත් ටොපිය සෙට් වෙනවනෙ.

" මේ ත්‍රීවීල් එක කාගෙද? "

එකෙක් සද්ද නැත.ඔච්චරටම කයිවාරු ගහන කංචගෙ කට..අයියෝ සැලරි..

" යකෝ මේ ත්‍රීවීල් එක කාගෙද? "
ජයා - " ගෙදර එකක් සර් "

" ගෙදර එකක් තමයි යකෝ කාගෙද කියපිය "
ජයා - " මගෙ සර් "

" නම කියපිය "
මම මගෙ නමේ කෑල්ලක් කිව්ව.
" යකෝ කෑලි නෙවෙයි සම්පුර්ණ නම කියපිය "

                     ඔය විදියට මගෙයි ජයාගෙයි නිමාගෙයි නම් තුනම ලියාගත්ත..අහිංසක මම තමයි උඩින්ම.මොන හේතුවක් නිසාද මන්ද මෙච්චර ලග හිටිය කංචගෙ නම ලියා ගත්තෙ නැහැ.ඊට පස්සෙ මොනවද මන්ද කොළ තුනකට අපි තුන් දෙනාගෙන්ම අත්සන් ගත්ත.

"හරි එහෙනම් ලබන විසි වෙනිද උසාවියට ඇවිත් දඩ ගෙවල පලයල්ල "

          ඇත්තටම මගෙ ඇග සීතල වුණා.ඇයි දෙයියනේ මේ මොන දේවාලයක්ද පාත්වුණේ.ඊට පස්සෙ මහත්වරු ටිකනම් යන්න ගියා..ඔන්න කංච පටන් ගත්ත කතන්දර කියන්න.

" උබල බය වෙන්න එපා බං මම වැඩේ ශේප් කරල දාන්නම් ".

      ඔය වගේ තව සුරංගනා කතන්දර ගොඩක් කිව්ව.ඇත්තටම කංච කිව්ව දේවලුත් එක්ක අපි හිතුවේ අවුලක් යන එකක් නැහැ කියල.එදා අපි ආපහු බණ ගෙදරට ඇවිල්ල කෑම කෑවත් සෙට් එකටම අවුල්..කංච කිව්ව දේවල් නිසා පොඩ්ඩක් විතර බය අඩු වෙලා තිබුණෙ..මෙන්න සිකුරාදා මම ඔෆ්ෆිස් එකේ ඉන්නකොට නිමා කෝල් කරල කියපි 

"අන්න වැඩේ පත්තු වෙලා ...අපිට උසාවි යන්න වෙලා".

        දෙයියන්ටම ඔප්පුවෙච්චාවේ..හොයල බැලුවම කතාව ඇත්ත..දැන් කංච ලග තිබුණු ලොකු මහත්වාරුන්ගෙ නොම්බර නැත..මොකද ඒ නොම්බර ඔක්කොම සේව් කරල තිබුණෙ සිම් එකට නෙවෙයිලු ෆෝන් එකටලු..දැන් ඒ ෆෝන් එක ඔන් වෙන්නෙ නැහැලු..අම්මෝ ඉතින් මාරම කේස් එකක්..අම්මප කාටද මේක දැන් මේ බොරු කරන්නෙ..අවුලක් නැහැ මොකද උගෙ නම නැහැනෙ..පොලිසිය වරද දාල තියෙන්නෙ 


" ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල දුම් බීම "

 කියල..කොහොමද ?හිනත් යනව..

       ගෙදරට කියන්නෙ කොහොමද?අම්ම ගෙදරින් පන්නන එකනම් ෂුවර්..ප්‍රශ්න වැලයි..දඩ ගෙවන්න සල්ලි..අයියෝ තාම ඔක්තෝම්බර් මාසෙ පඩියවත් නැහැ..හවස ගෙදර ආව ගමන් අම්මට කියන්න වුණා නෙවෙයි ඇත්තටම කියවුණා..බැන්න කියන්නෙ හොදම එකෙන්..හවස මමයි ජයයි නිමයි ගියා පොලිසියට..බැලුව කවදද නඩුව කියල..නඩුව දහනම වෙනිද කියල කිව්ව..

මම - "දඩේ කීයක් විතර වෙනවද සර් "

" ඔය රුපියල් හයසීයක් විතර වෙයි "

        දවසින් දවස  දහනම වෙනිද උදාවුණා..තුන් දෙනාම දැන් ජැන්ඩියට ඇදල උසාවි යන්න.කංච තමයි අපිට ඇප දෙන්නෙ.මගෙ හොදම යාලුවෙකුත් එනවා කිව්ව මොකද පොරගෙ අදුනන කෙනෙක් ඉන්නව කියල උසාවියෙ..උසාවිය හරියට නවය හමාරට පටන් ගත්ත..මුලින්ම පොඩි පොඩි නඩු..දැන් අපේ ඒවත් කිට්ටු වෙනවා..මුලින්ම විත්තිකාර කොටුවට නැග්ගෙ ජයා ඊට පස්සෙ නිමා අන්තිමට තමයි මම..අපි තුන්දෙනාම නොකළ වරදකට 

" ඔබ වරදිකරුද නැත්නම් නිවැරදි කරුද? "

" වැරදිකරු ස්වාමීනි.."

     අන්තිමට වැරදි කරු වුණා..ඊට පස්සේ උසාවිය ඇතුලෙ තියෙන කූඩුවෙ කූරු ගනින්නත් වුණා අපිට..හැබැයි විනාඩියක්වත් හිටියේ නැහැ..කංචයි මගෙ යාළුවයි ඇවිල්ල දඩ ගෙවල අපිව ගත්ත..ඇත්තටම ඇතුලට යන්නෙ නැතුව බේරුනේ අනුනාවයෙන්..

       කොහොමහරි ජීවිතේට ගොඩක් දේවල් අරගෙන අපි උසාවියට සමු දුන්නෙ අයෙත් ජීවිතේ තියෙනකම් නොඑන්න හිතාගෙන.දඩේ රුපියල් දෙදාහක් ගෙවන්න වුනා..අම්මප මේ කසිප්පු බෝතල් දෙක තුන අහුවුණු එකාලට රුපියල් එකදාස් පන්සීයයි අපිට තමයි ඒකටත් තට්ටු වුණේ.අපි තාමත් මේ හැමදේටම අදාල මහත්ම මහත්මීන්ට දෙහි කපනවා..නිමා තමයි හොදටම දෙහි කපන්නෙ.

        හැමෝටම කියන්නේ මේ කාලෙ අමුතුම කාලයක්..නීතිය කියල දෙයක් නැහැ..බොහොම පරිස්සමින් ජීවත් වෙන්න ඕනෙ..මට වුනු දේ හෙට මේක කියවන කට්ටියටත් වෙන්න පුළුවන් බැරි නැහැ..අසාධාරණය රජ කරන මේ ලෝකෙ සාධාරණ මනුස්සයට තැනක් නැහැ.අයෙත් කියනවා මඩ ගහනව නෙවෙයි..මෙහෙම නිලධාරීන් ඉන්නකොට කොහොමද රටේ යහපාලනය පිහිටුවන්නෙ..මම මට වුණු හැමදේම කියන්න ගියොත් ඒක හොද මදි..මට මොනවා මොනවා ලියන්න වෙයිද දන්නෙ නැහැ..මේකත් පෙරල පෙරල අරගෙන තමයි ලිව්වෙ.. 


Tuesday, November 12, 2013

ටයිට්ල් එකක් දාන්න තේරෙන්නෙ නැහැ...

                                  ඔව් මම ආදරේ කලා තමයි..ඔයත් ආදරේ කරන්න ඇති.මම දන්නෑ ඔයා ආදරේ කරාද නැද්ද කියන්න.මගෙ ආදරේ ජීවිතේ පුරාවටම තියේවි.මම මොනවද ඔය වෙනුවෙන් නොකලෙ.මගෙන් වෙන්වෙන්න තරම් ඔයාට මගෙන් වෙච්ච වරද මොකක්ද නංගි?යන්න ඕනෙමනම් ඔයාට යන්න තිබුන හැබැයි ඔයා ගියපු විදිය හොද මදි.ඒ ඔයාමද?ඒ ඔයාමනම් එයා මට කවදාවත්ම එපා.මම තාමත් ආදරේ කරන්නෙ මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මගෙ ජීවිතේ වෙලා හිටිය කෙනාට.ඇයි මාව මෙහෙම එක තැනක තියල හිරකලේ.ඔයා මගෙන් බලාපොරොත්තු වුනු දේවල් මට දෙන්න බැරුව යන්න ඇති.ඒක මම දන්නවා.එහෙම වුනේ ඇයි කියන්න ඔයත් දන්නව.මම කරපු ලොකුම වරද ඔයාව හැමවෙලාවෙම සතුටින් තියන්න හදපු එක වෙන්න ඇති.ඒත් මම ඔයාගෙ ජීවිතේ කාලකන්නි කළාද?ඇයි ඒ වගේ දේවල් මට කියන්නෙ.එහෙම කරන්න තරම් මම පහත් මිනිහෙක්නම් නෙවෙයි.ඔයා කියපු ඒ වචන ටික මට තාමත් වද දෙනව.මම මැරෙනකම් ඒ වචන ටික මට මර මර දුක් දෙයි.එක දවසකට දෙකකට  කතාකරපු මිනිස්සු ඔයාට ලොකු වුනාට මට එහෙම නැහැ.




                            මොකද මම පොලොවෙ පයගහල ජීවත් වෙන කොල්ලෙක්.මගෙත් වැරදි ඇති අනිවාර්යෙන්ම.මොකද මේ ලෝකෙ කව්රුවත්ම සීයට සීයක්ම සම්පුර්ණ නැහැ.ඔයා හිතන ඔය සුන්දර ලෝකෙ මම හිතන්නෙ ඔයාට ගොඩක් රසවත් ඇති.තවත් කෙනෙක්ට කරන බොරුව අද හෙට හරියටම දවසක් කියන්න අමාරුයි ඒත් ඒ දේ කවදාහරි ඔයාටත් කවදාහරි දැනේවි.ආදරේ කරපු හිතකින් වෙයිර කරනවා නෙවෙයි මනුස්සයෙක් විදියට මම වින්ද ඒ දුක තාමත් විදවන ඒ දුක ඔයත් දවසකට හරි විදින්න ඕනෙ නංගි.

                            ඇත්ත ඔයා කියනව ඉස්සර අයියෙ රැවුල කපන්න , සෙරෙප්පු දාන්න එපා , ඇයි හැමදාම එකම විදියට අදින්නෙ.මටත් තිබුන එහෙම ඉන්න.එහෙම ඉන්නත් පුළුවන්.මම හරිම සිම්පල් කොල්ලෙක් ඔයාට ඒක කවදාවත්ම තේරෙන එකක් නැහැ නංගි.ඔයාට මොනවහරි දෙයක් දෙන්න ඕනෙ වුනාම ඒක ගන්න මම කොච්චර කට්ටක් කැවද?කොටින්ම කියනවනම් කෝච්චියෙ සීසන් එක ගන්නෙ නැතුව ගිහින් සල්ලි එකතු කරල තමයි මම ඔයාට මොනවහරි දෙයක් ගත්තනම් ගත්තේ.හැමදාම එකම ඩෙනිම එක වගේම ටී ෂර්ට් තමයි මම ඇන්දෙ.

                  ඔයා දැන් රෝද හතරෙ වාහනවල සැපට යනව කියලත් මම දන්නවා.මට කවදාවත්ම ඔයාට ඔහොම දෙයක්නම් සමහරවිට දෙන්න බැරි වෙයි.ඒත් නංගි සල්ලිම නෙවෙයි ජීවිතේ.මට තාම හරියට ජොබ් එකක් නැහැ.ඔයාගෙ තාත්ත කිව්වෙ ඒ දවස් වල ඔයා අනිවාර්යෙන්ම ලබන අවුරුද්දෙ බදින්න ඕනෙ කියල නේද?මතකද කියන්නනම් දන්නෑ..මම බැහැ කිව්වෙ ඔයාව රවට්ටන්න නෙවෙයි.මොකද මම තම ජීවත් වෙන්නෙත් මගෙ අම්ම දෙන සල්ලි වලින් නිසා.තාත්ත කිව්ව විදියටනම් දැන් ඔයා බැදල ඉන්න ඕනෙ.මම දන්නව දැන් ඒ හැමදේම බොරු..බොරුවට ලොකු දෙයක් කරන්න පුළුවන්..මගෙ ජීවිතේම දැන් ඒ දේවල් එක්ක ජීවත් වෙනව කියල මට දැනෙනවා.

                   ඔයාගෙ උපන් දිනේට මම එවපු වොච් එකට ඔයා මට ගොඩක් තැන්ක්ස් කලා මතකද?දවස් දෙකයි එක පාරටම මෙහෙම මිනිස්සුන්ට වෙනස් වෙන්න පුලුවන්ද දෙයියනේ..මම මෙහෙම ලියනකොට හිතයිද දන්නෙ නැහැ "යකෝ මූ කොල්ලෙක්ද කියල".මේ දේවල් මට විතරක් නෙවෙයි මම දන්නවා පොස්ට් එක කියවන ඔයාටත් වෙලා ඇති..නමුත් කව්රුත් කැමති නැති දෙයක් තමයි බිදුණු ආදරයක් ගැන ආයෙත් කතාකරන්න.පුද්ගලිකව මමත් කැමති නැහැ.එත් ඒ දේ අමතක කරන්නත් බැරිනම් මොනව කරන්නද?

                               මගෙ බ්ලොග් එකට මෙහෙම ලිව්වට මිනිස්සුත් එක්ක මෙහෙම කතා කරන්න බැහැ.මොකද ලෝකෙට අපි කොච්චරනම් බොරු කරනවද?අපි පෙන්නනව අපි සතුටින් කියල ඇත්තටම හදවත කොච්චරනම් අඩනවද?එහෙම නේද?මම හරිද?සමාජෙත් එක්ක අපි එක එක විදියට ජීවත් වෙනව.ඉතින් මේ දේවල් එලියට දාන්න මම වගේම හැමෝම බය ඇති.

              අපි ආදරේ කරනකොට ඒ ආදරේ ලබන කෙනා ඒ වගේම ආදරයක් අපිට දෙනවනම් ආදරේ ගොඩක් ලස්සනයි.ප්‍රශ්න තියෙන්නත් ඕනෙ එතකොට තවත් ලස්සනයි.අපිට අතමිට සරු වෙලාවට හොද හොටෙල් එකකින් කන්නත් පිච්චිය අතේ නැති වෙලාවට පොඩි සයිවර් කඩේකින් කන්නත් ඔහු හෝ ඇයට හැකියාව තියෙන්නම ඕනෙ.

        ආදරේ මිනිස්සුන්ට විවිදාකරව දැනෙනව.ඔබට දැනෙන විදියට මට දැනෙන්න නැති වෙන්න පුළුවන් දැනෙන්නත් පුළුවන්.එහෙම තමයි ලෝක ස්වභාවය.මම මේ ලියන දේවල් වල තේරුමක් මටත් හිතාගන්න බැහැ.ලොකු පාළුවක් දැනුනු නිසා තමයි මෙහෙම ලියවුනේ.

     ඇයි මිනිස්සු ආදරේ පස්සෙ මෙහෙම දුවන්නෙ..උත්තර ගොඩක් තියෙනව..ආදරේ සල්ලි වලට ගන්න බැහැ කියල මිනිස්සු දන්නෙ නැතුවද මන්ද?අපි තම ජීවත් වෙලා තියෙන්නෙ බොහොම පොඩි කාලයක්.පොඩිත් නැහැ.මෙහෙම ඉන්නකොට මගේ හුස්ම නවතින්න පුළුවන්..කව්ද දන්නෙ ඉස්සරහ මොනව වෙයිද කියල.ජීවිතේ ලස්සනම කාලෙ ජීවිතේ විදිනවට වඩා විදවන්න වුනු එක ගැන මම ගොඩක් දුක් වෙනව..අනේ මම මගේ බ්ලොග් එක පාවිච්චි කරන්නෙ මගෙ දුක් අදෝනා කියන්නනම් නෙවෙයි..බ්ලොග් එක කියවන කෙනෙක් ඉන්නවනම් එයාල ඉන්නෙත් මගේ දුක අහන්න නෙවෙයි.එහෙම දෙයක් මම පෙන්නන්න හදනව නෙවෙයි.

                                              මම තාමත් ආදරේට ආදරේ කරනව..ඔයා නොලැබෙනව කියල හොදාකාරවම දැනදැනත් ආදරේ කරනව..කාලයට ඉඩ දීල හැමදේම බලාගෙන ඉන්නව..ජීවිතයම කාලයට බාරදීල හරිම සැහැල්ලුවෙන් දැන් ජීවත් වෙන්නෙ..තනිකම දැනෙන වාර අනන්තයි අප්‍රමානයි..ඒ වෙලාවටනම් හිතෙනව ආදරයක් තිබුනනම් කියල..

                 ආදරේට කතා කරන්න මම ෆෝන් එකට දාපු කාර්ඩ් ඔක්කොම අද මම විසිකලා.මොකද මට මගෙ ජීවිතෙ ආයෙත් ඕනෙ..මට ජීවත් වෙන්න ඕන නිසා.අතීතය සිහිනයක් විතරමයි..කවදාවත් හීන වල ඉන්න ජීවිතේ නවත්වන එක අපි අපිටම කරන ද්‍රෝහී කමක්.

බලාපොරොත්තු අපිව ජීවත් කරනවා..ආශාවන් සිහින මවනව..කදුළු අපිව නහවනව..



ආදරේ මායාවක් කියලත් හිතෙනව..
පුලුවන්ද ආදරේ නැතුව ජීවත් වෙන්න..

               ආදරය කියන්නෙ පුදුමාකාර බැදීමක්..හා හා පුරා කියල කුළුදුල් විදියට ඇතිවෙන ආදරේ ඒ විදියටම රැදෙනවනම් අපි කියන්නෙ සිරාවටම ලව් කරනව කියල..එතකොට වෙන්වුනාම එහෙම කියන්න බැරිද?පුළුවන්කම තිබුනත් අපි එහෙම කියනවද?මම දකින විදියට අපි ආදරේට ගරු කරන්න ඕනෙ.

   ආදරේ කියන්නෙ කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් එක්ක එකට ඉන්නව කියන එකම නෙවෙයි..කාමර ගානෙ ගිහින් ආදරේට තවත් වචනයක් එකතු කරන එකත් නෙවෙයි..මෙහෙම ආදරේ කරන කට්ටියත් ඉන්නව ඕනෙ තරම්..ආදරේ තුලින් අලුත් ජීවිතයක් ලැබිල හොදින් ජීවත් වෙනවනම් මම හිතන්නෙ සිරා ලව් එකක්.

            මේ මම දකින මම හිතන මට තේරෙන විදිය..සමහරවිට වැරදි වෙන්නත් පුළුවන්..ඒක පුද්ගලයගෙන් පුද්ගලයට වෙනස් වෙනව...ඇති මොකද තවත් කතා කරන එක තේරුමක් නැහැ..

Saturday, November 9, 2013

අහම්බෙන් දුම්රියට ගොඩවූ මීතුරා ...

             මේ ලගකදී මට උදේ වැඩ රාජකාරියට යනකොට මගෙ ඉස්කෝලෙ යාලුවෙක් හම්බවුනා කෝච්චියේදී.මෙහෙම මගතොටේදී ඇරෙන්න වෙන විදියකින්නම් යාළුවො හම්බවෙන්නෙම නැහැ.මොකද එක එකා එක එක තැන්වල තැන්වල.දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක්ම රටත් ගිහිල්ල.අපිනම් තාම උඩරටටවත් ගිහින් නැහැ හරියකට.කොහෙදි හම්බවුනත් කතා කරන්නෙ ඒ දවස් වල කරපු කියපු දේවල්ම තමයි..මුත් ඇවිල්ල නියම කටර් එක.මොකාට උනත් කටගහගෙන යනවා.

       ඔහොම කතා කර කර ඉන්නකොට අපේ පංතියේ හිටිය එකෙක් ගැන කතාව ඇදිල ආව.ඒකට ඒ දවස් වල අපි කියන්නෙ අජුව කියල.තාමත් කියන්නෙ ඒ නමම තමයි.මොකද ඉස්කෝල වලදී දානනම් හැමදාටම රෙජිස්ටර් වෙනවා කියනවනෙ.මුටත් එහෙම තමයි..අපි හය වසරේ ඉන්නකොට අපේ පංතියේ නායකයා තමයි තුඩය.අපිත් එක්ක උදේ හවස ආව ගිය නිසා තුඩය මගෙ ලගම හිතවතෙක් වුනා ඉක්මනටම.

                දවසක් මොකක්ද මන්ද පොඩි සීන් එකකට අජුව පන්තිය පිටිපස්සෙ තව එකෙක් එක්ක එකම එක ගුටි පොරයයි.බැලින්නම් බණ්ඩා එක්ක තමයි දැන් මු රන්ඩු වෙන්නෙ.ඒ වෙලාවේ පංතියේ සර් කෙනෙක්වත් මැඩම් කෙනෙක්වත් හිටියෙ නැහැ.ගුටි පොරය ඉවරවුනේ අජුව බණ්ඩගේ කමිසෙ එක අතක් ගලෝල ගත්තට පස්සෙ.දැන් බණ්ඩ අඩනව හොදටම.හොදම වැඩේ කියන්නෙ දැන් අජුවත් අඩනව.අපි බඩ අල්ලගෙන හිනාවෙනකොට අරුන් දෙන්න තවත් අඩනව.එතකොට අපේ පන්තිබාර සර් තමයි බෝපිටිය සර්.අවුරුදු පනහක් විතර හැබැයි ඉන්නෙ කොල්ල වගේ.කොහොමහරි සර්ගෙ කනට ගිහින් තියෙනව අන්න සර්ගෙ පන්තියෙ ළමයි දෙන්නෙක් ගහගන්නව කියල.ආරංචිය ආව විතරයි සර් ආව පන්තියට.



"පන්තිනායකය කෝ? ආ තුඩේවත්ත නැගිටිනවා."
දැන් තුඩය වෙව්ලනව..

"කියනව බලන්න දැන් කව්ද පන්තියෙ ගහගත්තේ කියල?"

මොකුත් නැහැ සර් අහන්නත් කලින් තුඩය කිව්ව 

"සර් අමරසේනයි බණ්ඩාරයි තමයි ගහගත්තේ "කියල.

"එහෙනං එනව බලන්න ඔය කියන චන්ඩි දෙන්න එලියට"

        අපේ පන්තියත් එක්කම තියෙන දිග කොරිඩෝ එකට අජුවවයි බණ්ඩවයි ගත්ත විදියෙන්ම අපිට තේරුණා අදනම් මුන් දෙන්නටම සර් හොදට සලකනවා වගේ කියල.
බෝපිටිය සර් හයියෙන්ම ප්‍රශ්න අහන්නෙ බණ්ඩගෙන් වීම අපටත් ප්‍රශ්නයක් වුනා.

"හරි කියනව බලන්න එහෙනම් බණ්ඩාර මොකද වුනේ කියල?"

     බණ්ඩ අඩ අඩ කියපු දේවල් අපට හරියට අපිට තියා ස්ර්ටවත් ඇහුනද කියන්න මම දන්නෑ.ඔය ප්‍රශ්නෙම අජුවගෙන් ඇහුවම අජුව ආයෙත් හයියෙන් අඩන්න ගත්ත.සිරාවට කියනවනම් මේ පාර අජුවගේ ඇඩිල්ල බොරු කියල සර්ට තේරුණා කියල අපිට හිතුන.මොකද අපිටත් එහෙම හිතුනු නිසා.

     චටාස් බණ්ඩගෙ සුදු කම්මුල රතු වෙන්න තප්පර දහයක්වත් ගියේ නැහැ.දැන් ඉතින් අජුවටත් ඔය ටිකම තමයි අපි ඒක හොදට දන්නවා.සර් අජුවට ගහනකොට අජුව ඔලුව පාත් කලා.දැන් තමයි හොදම සීන් එක.ගහපු වේගෙට සර්ගෙ අත ලග තිබුණු කොන්ක්‍රීට් කණුවේ.දැන් සර්ගෙ මුනයි අතයි දෙකම රතු වෙලා.එක පාරටම 

      චටාස් චටාස් අජුවට හොදම එකෙන් දුන්න.වැදුන කියන්නෙ ඇගිලි පහම හිටියද මන්ද?පන්තියම හ්ම් සද්ද නැහැ.
දැන් තුඩයගේ වාරය ...

"තුඩෙවත්ත මෙහෙට එනව.
ඇයි තමුසෙ මට කිව්වෙ නැත්තෙ පංතියෙ මෙහෙම දෙයක් වුණා කියල?"

    චටාස් යනවා පන්තියට.තුඩය ඇඩුවේනම් නැහැ.මටත් තුඩය ගැන දුක හිතුන.මොකද හිත හොද කොල්ලනෙ. 

        සර් අපේ පන්තියටම එදා හොදටම දෙහි කැපුවා..ඔන්න එදා තමයි හාහා පුරා කියල අපේ පන්තියෙ සෙට් එක ගුටි කන්න පටන් ගත්තෙ.බෝපිටිය සර් අපේ පන්තියභාරව අවරුදු තුනක් හිටිය..ඒ අවුරුදු තුනෙන් දෙකකම අපේ මොනිටරය තුඩයම තමයි..පන්තිය අතුගාල තිබුනේ නැතත් ගුටි වැදුනෙ තුඩයට..


          දන්නෙම නැතුව මම බහින්නත් කිට්ටු වුණා..මගෙ යාලුවට සමුදීල මම ට්‍රේන් එකෙන් බැස්ස..බණ්ඩනම් දැන් ගුවන් හමුදාවේ හොද වැදගත් නිලධාරියෙක්..අවරුදු තුනකින්වත් දැක්කෙ නැහැ..අජුවනම් නිතරම සෙට් වෙනව..ඌ තාම මගෙ බෝට්ටුවෙ... 

Monday, November 4, 2013

මට මතකයි පැටිය කාලෙ

   
      

         මම හිතන්නෙ මේ ලෝකෙ ඉවර වෙන්නෙ නැති එකම දේ ප්‍රශ්න වෙන්න ඕනෙ.දැන් බලන්න කාටද ප්‍රශ්න නැත්තේ කියල.සල්ලි විතරක් තිබුනට ලොකු ලොකු වාහන වල ගමන් බිමන් ගියාට හිතන්න එපා මිනිස්සුන්ට ප්‍රශ්න නැහැ කියල.සමහරවිට පොඩි පැල්පතක ජීවත් වෙන මනුස්සයට වඩා තට්ටු ගෙවල් වල ඉන්න මිනිස්සුන්ට ප්‍රශ්න වැඩි වෙන්න බැරිත් නැහැ.සමහරුන්ට පවුල් ප්‍රශ්න,ගෙවල් දොරවල් වල ප්‍රශ්න තවත් සමහරුන්ට සල්ලි ප්‍රශ්න.මනුස්ස ආත්ම භාවයක් ලබන්නත් ගොඩක් පින් කරල තියෙන්න ඕනේ කියනවනෙ.මෙහෙම කියන එක හරීමද දන්නෙ නැහැ ඒත් මට වෙලාවකට හිතෙනව අපි එහෙම පින් කරලා ලබාගත්තු මේ මනුස්ස ආත්මෙ ඇයි මෙහෙම දුක් විදින්නේ කියල.අපේ පන්සලේ හාමුදුරුවොනම් කියන්නෙ කොච්චර ලොකු කන්දක් නැග්ගත් ඒ වගේම ලොකු පල්ලමකුත් කවද හරි හම්බ වෙයි කියල.අනේ මන්ද කවදා කොහොම ඕව හම්බ වෙයිද කියල.පල්ලම ලැබෙනකම් ඉතින් අපිත් යනවා.

          මේ දවස් ටිකේ අපේ අම්මගේ අම්මත් ඒ කියන්නේ අපේ ආච්චි අම්මත් අපේ ගෙදර ඇවිල්ල.මොකද එයට හොදටම උන හැදුණු නිසා අපේ ගෙදර ආව.වෙනදට ඉන්නෙ අම්මලාගේ මහ ගෙදර.එහෙ ඉන්නෙ අපේ ලොකු අම්මගෙ දුවයි එයාගේ මහත්තයයි එයාලගේ පුතයි.ආච්චිව බලාගන්නේ අපේ ලොකු අම්මගේ දුව.ආච්චිට දෙයියන්ගේ පිහිටෙන් ලොකුම අමාරුවක් නැහැ.වයස නිසාම දැන් ටිකක් ඇග දුර්වල වෙලා.ආච්චි ඉන්න නිසා අපිට දැන් පොඩි ගතියකුත් තියෙනව.මොකද එයා නිතරම මොනවහරි කියනවනේ.අම්ම ඉස්සර වැඩට ගියාම මව බලාගත්තෙ ආච්චි.එතකොට මව මොන්ටිසෝරි එක්කගෙන ගියෙත් අච්චිම තමයි.හැමෝම කියනවා අච්චිම ඇරෙන්න වෙන කාටවත්නම් ඉස්සර උබව බලාගන්න බැහැ කියල.මොකද මම ඉස්සර ඒ තරමටම කියනදේ අහනවලු.

                අම්මෝ ඉස්සර අපේ අම්ම මට ගහනවා කියන්නෙ ආයේ මොකුත් නෑ පලු දාන්න වදිනවා.මම දන්නවා ඉතින් ඒ ආදරේට කියල.මම ඉතින් හු තිය තිය ගේ වටේ දුවනව.මාව බේරගන්න එන්නේ අපේ පල්ලෙහා ගෙදර හිටිය ආච්චි.මොකද අපේ ආච්චි ඉන්නෙ අපේ ගෙදර නෙවෙයිනෙ.පහල ගෙදර ආච්චිට ගමේ හැමෝම කතා කරන්නෙ බබාලගේ අම්ම එහෙමත් නැත්නම් බබාලගේ ආච්චි කියල.මොකද එයා ඒ තරමට පොඩි එවුන්ට ආදරෙයි.අම්ම මට ගහනකොට එපා දුවේ ගහන්න කියල එයා තමයි මව බේර ගත්තේ.අපිට ඉතින් සෙනසුරාදා කියන්නෙ හොදටම නටන දවස.මොකද එදාට අම්මත් වරුවක් වැඩට යනවා.මොන සෙල්ලම කලත් අම්ම එන වෙලාවට කොහේ හිටියත් කොල්ල ගෙදර.නැත්නම් ඉතින් දන්නව පාර වදිනවා කියල.

          ඉස්කෝලෙ නිවාඩු කලේ එනව කියන්නෙ මුළු දවසෙම සෙල්ලම තමයි.ක්‍රිකට් ගහනවා , ගස් පයිනවා , හොරා පොලිස් දානවා , සරුංගල් අරිනව , අන්තිමටම ඇලට පැනල නාලම තමයි ගෙදර එන්නෙ.හොරා පොලිස් හරි හැංගි මුත්තං හරි දැම්මොත් එහෙම සමහර දවස් තියෙනව මුළු දවසම හොයන්න වෙන වෙලාවලුත්.හැමෝවම මඩවනවා.එක දවසක් කොහොමහරි මට හොයන්න සෙට් වුණා.දැන් ඉතින් කොල්ලෝ දහයක් විතර ඉන්නව.ඔය ඔක්කොම හොයපල්ලකො ඉතින්.මමත් පැය දෙක තුනක් කට්ටකාල බැරිම තැන කරන්නම් හොද වැඩේ කියල ගෙදරට ඇවිත් ටීවී එක දාගෙන හිටිය.අන්තිමට කට්ටියම මව හොයනවා.මාව කොහොමහරි මාට්ටු වුනා.අපේ එවුන් ටික ඉතින් මගේ පලු ඇරිය.අන්තිමට මට කන්න තිබුණු බිස්කට් ටිකත් කල තමයි මුන් ටික ගෙදරින් ගියෙ.

               ඒ දවස් වල අපේ වෙල් යායවල් වල හොදට වතුර පිරුණම අපි ඔක්කොම වෙලට ගිහින් වතුර නානව.අන්තිමට සෙට් එකම මඩකනයි රංචුව වගේ.අම්මල කට කැඩෙනකම් කිව්වත් පුතේ වතුරට බහින්න එපා මී උණ තියෙනව කියල අපි නෙවෙයි ඒවා ඒ දවස් වල කනකටවත් ගත්තෙ.හැබැයි අම්ම ගෙදර එනකොට කොල්ල සුද්ද වගේ ගෙදර.දවසක් බබාලගේ ආච්චි ඇවිත් කිව්වා අපේ අම්මට දුවේ කොල්ල කිව්වට අහන්නෙ නැහැ කොල්ලෝ රැලත් එක්ක වෙලට පනිනවා කියල.එදානම් මට අම්ම දුන්න ගේ ඇතුලට දාගෙනම.හැබැයි මටත් ලැජ්ජ නැහැනෙ පහුවෙනිදත් වෙලට පැන්න.දැන්නම් තේරෙනවා කලේ වැරදි වැඩමයි කියල.කොලු කාලෙට හැමෝම ඔහොමනෙ.අමතක වුනා අපි වෙලට ගිහින් කරන්න ආසම දේ තමයි බැදලා ඉන්න හරක් ලෙහන එක.මොනව වුනත් කැත වැඩේ.හරක් අයිතිකාරයට වෙල් යාය වටේම ඇවිදින්න වෙනවා ඉතින් හරක් ටික අල්ලගන්න.ඉතින් කුණුහරප කෝටියයි..සමහර ඒවා මම අදටත් අහල නැහැ..මතක් වෙනකොටත් ලැජ්ජා හිතෙනව..

        අපේ ගම ටිකක් ලොකු නිසා අහල පහල පන්සල් තුනක් විතර තියෙනව.අපි ඉතින් කටින පෙරහැර අරින්නෙ නැහැ.පස්සෙන්ම තමයි.නටලත් තියෙනවා ගිනිබෝල කැරකුව වගෙත් මතකයි මල් බයිසිකල් හදන්නෙ මාසෙක විතර ඉදල.දවසක් අපි පහක් හයක් විතර පස්සෙන් යනවා.පෙරහැර තව ඉස්සරහට ගිහින් ආපහු හරවගෙන එන්න ඕනේ.ඉතින් අපි ඒ ටික යන්නේ නැතුව ටිකක් ඉස්සරහට ගියා.මොකද ඉස්සරහ තියෙනවා ලොකු ගල් වලක්.ඒක දැන් අත් ඇරල.ඔතන තියෙනවා පොඩි ලී මෝලක්.ඒකෙ මුදලාලිය ලෝක කපටිය.මිනිස්සු රවට්ටලා දෙක පහට තමයි පොල් ගස් එහෙම ගේන්නෙ.ඔතන තිබුන පොල් කොට හරියටම මතක නැහැ කොහොමහරි දහයක් විතර කියමුකො.අපේ එකෙක් කිව්වා මචං මේ ටික දාමු ගල් වලට කියල.වචනෙ විතරයි පොල් කොට ටික ගල් වලේ.මුදලාලියටත් ඇහැරුනා.පෙරහැර පැත්තක දිව්ව කියන්නෙ හු තිය තිය..ඇත්තට අපි කරපු ජාති.ඉදල හිටලා මළගෙදරක පොඩි නයිටක් ගැහුවොත් නිදිමත යවාගන්නෙත් ඕව කියල හිනා වෙලා.

       ඒ දවස් වල අපිත් එක්ක ජිල් බෝල ගහපු එවුන් දැන් කසාදත් බැදලා ළමයිනුත් ඉන්නව.කාලෙන් කාලෙට මොනවා හරි එනවා වගේ කාලයක් තිබුන ජිල්ම තමයි.දවසක් අපේ අම්ම මගෙ ලොකු ජිල් බෝතලයක්ම ලිදට දැම්ම.ඊට පස්සෙ ලිද ඉහින දවසක මම මඩ අස්සෙ තිබිල ජිල් බෝල දහයක් පහළොවක් ඇහිද ගත්ත.මමත් ඉතින් ඒ දවස් වල හොද පොරක් තමයි.ජිල් ගහපු උන් ඉන්නවනම් දන්නව ඇතිනෙ කිරණව කියන්නේ මොකක්ද ලියල.මම තමයි හොදටම කිරන්නෙ.හොදටම කිරණ එකටත් මම ඔට්ටු අල්ලලා දිනලා තියෙනව.ජිල් ගහනකොට කුරුව කියන්නෙ මොකක්ද කියලත් අහල ඇතිනේ තින්...හැබැයි වැඩිය කුරුව දාන්න නම් යන්න එපා.මොකද පරවියන්ගේ කුරුව දානව කියල එකකුත් තියෙනව කියල මම අහල තියෙනව..ඒ ඇවිල්ල වෙනමම කුරුවක්නේ..එහෙම කුරුව දාන කොච්චරනම් ඉන්නවද?අපිත් දාල තියෙනවා..හිකිස් විහිලුවට වගේ...

      පොඩ්ඩක් ඉස්සර විත්ති ටිකක් මතක් වුණා.ඒකයි පොස්ට් එකක් දාන්න හිතුනේ..ජය වේවා ..

Friday, November 1, 2013

අතීතයට ගොස් අනාගතයෙන් වර්තමානයට පැමිණියෙමි..





වසරේ තවත් මසක් අවසන් විය 
ලැබුණු දේට වඩා නොලැබුණු දේ බොහෝය 
බිදුණු පැතුම් බලාපොරොත්තු 
තවමත් එතැනමය මුල් බැසගෙනය 

තවත් එක් මසක ඇරබුමකි 
ජීවිතයේ ඇරබුම නොපෙනෙන දුරකය 
සැමදේහි විසදුම එක් තැනකය 
එක් දෙයහි විසදුම ජීවිතයේම විසදුම වී හමාරය..

ස්මාර්ට් ෆෝන් , පීසා , සැම්මැරීන් නැත 
සයිවර් කඩෙන් බිත්තර රොටී සමග පරාට ය 
ඇවකාඩෝ , ෆලූඩා අයිස් ක්‍රීම් වෙනුවට 
ප්ලේන්ටි සමග හකුරු ය 

පොල්ගහ සෙරෙප්පුවට මැදිවූ දෙකකුලෙහි 
මැද සිදුරු වූ , විලුබ පෙනෙන සුදු වූ ඩෙනිම 
ඉරුණු බෑගය දෙඅතින් වසාගත් 
මවාගත් සිනහවෙන් දුක් විදින්නෙකි ..

මසක් වැඩකර කිසිදු නොලබන 
දුක්වින්දද ආත්මය කදුලක් කර නොගන්නා 
ජීවිතයට නවාතැනක් සොයන කල්හි 
හමුවූ නවාතැන නිවසක්ම වුයේ නම්...

වාසනාවේ රන්දොරටු විවර වීමට 
කල්ගතවන විට මතුවන ආසාව 
මට මෙන්ම නුබට දැනුනු දවසට 
දොරටු වසාදැමීම බලා සිටීමද අපහසුය...