Monday, October 28, 2013

මිත්‍රත්වයේ සහෝදරත්වය

හිතවත් සහෝදරයෙකුට ලියමි...

                       මම මෙහෙම පොස්ට් එකක් දාන්න තීරණය කලේ ඊයෙ රෑ මගෙ දුරකතනයට ඇවිල්ල තිබුණු කෝල්ස් තුනක් නිසා.කෙටියෙන්ම කියනවනම් අද මම මෙහෙම ජොබ් කට්ටක් කරගෙන ඉන්නෙ මම කියන්න යන කතාවේ හැංගිලා ඉන්න මනුස්සය හින්ද.මම දන්නවා මේ පොස්ට් එක එයා කියවනව කියලත් ඒ වගේම අනිත් අතට මට කෝල් එකක් දෙනව කියලත්.මොකද ඒ තරමටම අපි හිතවත්.මගේ හැම කුනුගොඩක්ම සියු දන්නව.කතාවට විතරක් මම එයට සියු කියල කියනවා.ඒත් ඇත්තටම එයාගේ නම සියු නෙවෙයි.සියු කියන්නෙ මාරම හිත හොද හැමෝටම තේරුම් ගන්න බැරි ඒත් සිරා කොල්ලෙක්.මගෙ හැම දුකක්ම අහගෙන මට පොඩි ගැම්මක් දෙන්න එයා හැමවෙලාවෙම මාත් එක්ක හිටිය.තාමත් ඉන්නව.මමත් එහෙමයි මට කොච්චර වැඩ තිබුනත් සියු කතා කරලා කිව්වොත් පොඩි කේස් එකක් පොඩ්ඩක් ඇවිල්ල පලයන් කියල මමත් හැරෙන තැපෑලෙන්ම යනවා.සියු ඔයා දන්නවනේ කව්රු මොනවා කිව්වත් මමයි N අයියයි ඔයාව තනි කලේ නැහැ කියල.වෙලාවකට හිතෙනවා ඔයා ගම දාල ගියාද කියලත්.මතකද මම සිකුරාදා ඔයාට කියපු දේවල්.මමත් මේ මහලොකු මිනිහෙක්නම් නෙවෙයි ඔයාට අවවාද අනුසාසනා දෙන්න තරම්.හැම මනුස්සයම එක්ක ඉන්න නිසා මටත් එහෙන් මෙහෙන් ටිකක් පණ්ඩිත කතා කියන්න පුළුවන්. 



                    මම උසස් පෙළ කරලා මෙලෝ රහක් නැතුව ගෙදරට වෙලා ඉන්නකොට සියු තමයි මට කිව්වේ මේක කරපන් මේක හොදයි උබට කියල.සියු ඉගෙන ගත්තු තැනින්ම තමයි මමත් ඉගෙන ගත්තෙ.හැබැයි ඉස්කෝල දෙකක්.මට වඩා අවරුදු දෙක තුනක් ලොක්ක වැඩිමල්.ඒත් අපි සෙල්ලම් කලේ එහෙම එකට.හැමෝම වගේ මමත් හිතාගෙන හිටියේ දොස්තර මහත්තයෙක් හරි ඉජිනේරු මහත්තයෙක් වෙන්න වුනාට මම මෙහෙම පිස්සු නටලත් දැන් ඉන්න විදිය ගැන ගොඩක් සතුටු වෙනවා.මම දැන් ඉන්න ෆීල්ඩ් එක මම කවදාවත් හිතුවෙවත් නැත දැනගෙනවත් හිටියේ නැති පැත්තක්.කොටින්ම කියනවනම් මෙහෙම දෙයක් තියෙනවද කියලවත් දැනගෙන හිටියේ නැහැ.සියු තමයි මට මේ හැමදේම කියල දුන්නේ.ඉතින් සියු වැඩිය එක එක දේවල් ගැන හිතන්න යන්න එපා.මොකද අන්තිමට කොහෙවත් නැති දෙයක් අපිට පාත් වෙන්න පුළුවන්.ප්‍රශ්න නැත්නම් ජීවිතේ කිසිම රහකුත් නැහැ තමයි.එහෙම වුනා කියල ඒව මගහැරලා යන්න එපා.මම මෙහෙම කිව්වට තරහ වෙන්නත් එපා.අපි ඕනෙම දේකට ඔයත් එක්ක ඉන්නවනෙ සියු.අනිත් එක අපි කවදාවත් ඔයාට කරදරයක් වෙන්න දෙන්නෑ.මිනිස්සු විවිදාකරයි තමයි.අපි ඒ ඒ විදියට හැඩගැහෙන්න ඕනේ.සමහර මිනිස්සු කියනවා ගම්වල ඉන්න මිනිස්සුන්ට වඩා ටවුන් එකේ ජීවත් වෙන මිනිස්සු නරකයි කියල.සමහරවිට එහෙම වෙන්න ඇති.මම දන්න තරමින් මට හිතෙන විදියට ගම තමයි දැන් නරක.කාටද වරදින්නෙ ඌට හිනාවෙන්න තමයි හැමෝම බලාගෙන ඉන්නෙ.හැමෝම කිව්වට බහුතරයක් හොද මිනිස්සු.ඵල ඇති රුකටනේ ගල් පොලු හැමදේම ගහන්නේ සියු.

                          හිතන්න එපා මේ ලෝකෙන් ඔය තනිවෙලා ඉන්නව කියල.එහෙම නෑ..කාටවත් එහෙම කරන්නත් බැහැ.හැම කලුවලාවකම රිදී රේකාවක් තියෙනවා වගේ හැම මනුස්සයෙකුගෙම මොනවහරි හොද දෙයක් තියෙනවා.විකාර හිතන්න එපා.ඔයාගේ පාඩුවෙ ගේම ගහගෙන යන්න සියු.මටනම් අවුල ඉතින් ඔය ගියපු එක.එත් අවුලක් නැහැ ආයෙත් එනවනේ අපිට සෙට් වෙන්න.කොහේ හිටියත් හොදින් ඉන්න.හැමදාමත් කියනවා වගේ රෑට කන්න නම් එපා.දැන්නම් මහත වැඩියි පුතෝ....අනිත් එක කාලබීල දෙයියනේ කියල වැටිලා ඉන්න තැනක් තියෙනවනම් තව මොන ප්‍රශ්නද සිදු?මොකද වැස්සට තෙමි තෙමි හිසට සෙවනක් නැතුව ජීවත් වෙන මිනිස්සු කොච්චරනම් ඉන්නවද?මේවා ගැන හිතනකොට ඔයාට මොනවද සියු තියෙන ප්‍රශ්න?ඔන්න අන්තිමට මම මේ කියන්නේ අයෙ විකාරනම් කරන්න එපා.එහෙනම් සියු ආයේ සෙට් වෙමු...ජයවේවා ..  

Wednesday, October 23, 2013

මියැදුණු අතීතයේ පරාජිත වූ ප්‍රේමය.....




දුවමි සැමතැන ඔබ සොයා මම 
සිතින් සැමදා දුක දරා 
හති වැටුණු විට තැවෙන්නෙමි මම 
පමා වේ යයි සිත සිතා 

පා නගන විට සුමුදු සයනට 
නොසිතුවෙමි හැර යයි කියා
සුමුදු දෙකුපුල් පහස වින්දෙමි 
ජීවිතය ඔබ ලග තියා 

උරහිසට පා තබා හිනැහුණු 
වෙනස් වූ නුබෙ සිනාවන් 
මියැදුනා මතකය ඉතිරිකර
නොඑන්නට එක වතාවක්  

සුළග සැරබව දැනසිටිමි මම 
හමනවිට ඒ පවන් වැල් 
වෙරදරා බැද තබාගැනුමට 
ඵලක් නැත ඒ පවන් වැල් 

පුරුදු තනිකම ඉතිරි වී ඇත 
වෙනදමෙන් සිත ගත පූරා 
විදවමින් පෙම් බදින්නෙමි මම 
තනිකමෙහි රජ වූ නිසා 

එලිය බිදිමින් අදුර වැටෙන තුරු 
හිදින්නෙමි මා මග බලා 
යලිදු සිටිනෙමි එලිය එනතුරු 
දිගන්තය දුර වැඩි නිසා...

Tuesday, October 15, 2013

දිනූ මව්බිම සුරකිමු

                      මටනම් හිතාගන්න බැහැ ඇත්තමයි දැන් මේ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ට මොනවා වෙළද කියල.මොකද දැන් ඉන්න බහුතරයකට හරි ප්‍රතිපත්තියක් නැහැ.මේ කියන එක නෙවෙයි මේ කරන්නෙ.කට්ටියට මතකද දන්නෑ කාලයක් ලංකාවේ තිබුණු යුද්ධය.හුගක් අයටනම් එහෙම එකක් තිබුනද කියලවත් දැන් මතක නැහැ.ඒ තරමටම මිනිස්සු වෙනස් වෙලා.මොන දේ උනත් ඒක අපේ ජීවිත වලට කොච්චරනම් බලපෑම් ඇතිකලාද?ඒ කුරිරු යුද්ධය නිසා අපිට ලංකාවේ කොච්චරනම් ජීවිත අහිමි උනාද?ඒ දවස් වල උදේට ගෙදරින් එලියට බහින මනුස්සය හවසට දකිනකම් විශ්වාස නැහැ.මොකද ඒ තරමටම රටේ තත්වය හොද මදි.මුළු ලෝකයක්ම එක හඩින් කිව්වේ කොටිය තමයි ලෝකෙ දැනට ඉන්න දරුණුතම ත්‍රස්තය කියල.එහෙම කිය කිය ඒවටම උදව් කරපු උනුත් නොහිටිය නෙවෙයි.එහෙම එවුන් පිටරටවලත් හිටිය අපේ රටෙත් හිටිය තාමත් ඉන්නවා.අවුරුදු තිහක් පුරාවටම තිබුණු ඒ පිළිකාව ලංකාවේ , අම්මගෙ කිරි බිව්ව එඩිතර කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට සුවකරලා දාන්න ගියේ අවුරුදු පහකටත් වඩා අඩු කාලයක්.සමහරමිනිස්සුනම් මේවට හිනත් වුණා.කොහොම උනත් හැමෝම දැනගන්න ඕනෙ අද අපි බය නැතුව පොළොවේ පයගහල ඉන්නේ කව්රු නිසාද කියල.අම්මෝ ඔන්න කලින්ම කිව්වා මම මේ කාටහරි කඩේ යනවනම් නෙවෙයි.මම මේ කතා කරන්නෙ ත්‍රිවිද හමුදාවයි , පොලිසියයි , සිවිල් ආරක්ෂක බලකායයි ගැන.අපේ රණවිරුවෝ එදා අපේ රට වෙනුවෙන් අපේ රටේ මිනිස්සු වෙනුවෙන් වන්නිකරයේ සටන්වැදිලා බේරලා දුන්නු මේ පුංචි මුතුඇටය අපි දිවිහිමියෙන් රකින්න ඕනේ.මට මතකයි අපිටත් ඒ දවස්වල මාරම ෆිට් එකක් තිබුනේ.මේ කියන්නෙ 2007-2008 විතර.අපි එතකොට උසස් පෙලට පන්ති යනව.යුද්දෙ දරුණුතම කලේ.අපේ කොල්ලො එකම එක අඩියක්වත් පස්සට තියන්නෙ නැතුව ඉදිරියට ඇදෙනවා.දවසින් දවස ඇහෙන්න තිබුනෙ සතුට දනවන පුවත්.කට්ටියට මතකයිනේ නේද?මට හොදටම මතකයි යුද්දෙ අපි දිනුවට පස්සේ ගම්පහ ටවුන් එක හරියට සැණකෙළියක් වගේ.අපි එතකොට ලංකාවේ ප්‍රසිද්ද ගුරුවරයෙකුගේ පන්තියක.ටවුන් එකේ සද්දෙ දැන් එන්න එන්නම වැඩි වුනා.අපිට සතුට කොච්චරද කියනවනම් බැරිමතැන සර් කිව්වා කැමති කෙනෙක් ඉන්නවනම් එලියට ගිහින් සතුට සමරලා එන්න කියලත්.අපි දැන් ජීවත් වෙන්නෙ හීන ලෝකෙකනම් නෙවෙයි.ගොඩක් උදවිය හිතාගෙන ඉන්නෙ තාමත් මේක හීනයක් කියල.ඇත්තටම මේක සැබෑවුනු ලොකුම හීනයක්.මම හිතන්නේ මම හරි.



                         මම අහගෙන දවසක් කොච්චියේදී එක මනුස්සයෙක් කියනවා ඉස්සර ගෙවල් වල සැමියයි බිරදයි දෙන්නම වැඩ රාජකාරි වලට කොළබ පැත්තට එනවනම් ඒ දෙන්න යන්නෙ එන්නෙ කොච්චි දෙකක.එහෙමත් නැත්නම් එකම කෝච්චියෙ කෙළවරවල් දෙකක.මොකද තම තමන්ගෙ පවුලෙ උදවියගේ ජීවිත ඔවුන් මත රැදිලා තිබුන නිසා.ඒ තරමටම ජීවිතේ කොයි මොහොතෙද කියල විස්වාස නැහැ.සමහරවිට රජ වීදිය පැත්තෙ එන යන අයත් මේ දේවල් වලට මුණ දීල තියෙනව ඇති.එත් මෙහෙම ඉක්මනට මිනිස්සුන්ට මේ දේවල් කොහොම අමතක වෙනවද කියල මටනම් තේරෙන්නෙ නැහැ.සමහරවිට මිනිස්සුන්ට මතක ඇති ඒක දන්නෙ තම තමන් විතරයි.මම හොදට ඔය දේවල් වලට මුණ දීල තියෙනවා.මොකද අපේ අම්මගෙ මල්ලි බැදලා හිටියෙ කටුනායක ගුවන් තොටුපලේ වැඩකරන කෙනෙක්.බැදලා හිටියෙ කිව්වට තාමත් එයාම තමයි.ඉතින් මතකනෙ ගුවන් තොටුපලටත් කොටි බෝම්බ දැම්ම.අන්තිමට උන්ට අපේ කොල්ලො සැලකුව හැටි එහෙම මතක ඇතිනේ.ඉතින් ඔය බෝම්බ දාපු වෙලාවෙ අපේ නැන්දත් වැඩ.ඇත්තටම අපේ මාම ගොඩක් බය වුණා.අපිත් ඒ වගේම තමයි.ටික වෙලාවකින් නැන්ද කෝල් කරලා කිව්වා මම කරදරයක් නැතුව ඉන්නවා කියල.ඊට පස්සෙ තමයි හැමෝටම ලේ ටිකක් ඉනුවේ.මේ දේවල් වලට මුහුණ දුන්න කෙනෙක් තමයි දන්නෙ තත්වෙ කොහොමද කියල.

                    මම මේ පොස්ට් එක දන්නා හිතුවේ මේ දවස් වල අපේ රටේ වෙන දේවල් දිහා බලල.දැන් දැන් අහන්න තියෙන්නෙ මාරම නිව්ස් තමයි.වෙලාවකට හිනත් යනවා.ඉස්සරට වඩා කොළබ දැන් කොච්චරනම් ලස්සනද?ඇත්ත කතා කරනවානම් ඒක තමයි ඇත්ත.හැම ප්‍රදේශයක්ම නැති වුනාට සමහර පැති තියෙනවා මේ ලංකාවද කියල හිතාගන්න බැහැ.දැන් ඉතින් කියයිද දන්නෑ උබ ලස්සන දැකල නැහැ කියල.මොනවා උනත් ඇත්ත කියන්න ඕනේ.දන්නවද කව්ද මේ දේවල් මෙහෙම ලස්සනට හදන්න 90% ක්ම වගේ උදව් කරන්නෙ කියල.අපේ හමුදාවේ අපේ රට අපිට ආපහු උරුම කරලා දුන්නු අපේ ශ්‍රී ලංකීය ලේ වලින් හැදුනු කොල්ලෝ.දැන් ඔවුන් රට ගොඩ නැගීමට දෙන රුකුල මම හිතන්නෙ වෙන කිසිම රටක දකින්න ලැබෙයි කියල.රටේ පිනට උපන් මෙවන් පුතුන් දියණියන් අප අපේ දිවිහිමියෙන් රැකගතයුතුම නේද?රණවිරුවනි රජ වීදියේ අප ඔබට මෙසේ ආචාර කරමු...

Monday, October 7, 2013

මිලින වූ මල්දම් අතර වූ ගෙත්තම්





ලියන්නට එක පද වැලක් ඔබේ හුස්ම පොදෙහි 
බිය වැදුණු හදවත එක්තැන් කොට 
ජීවිතය ජිවත්කරන්නාවූ බලාපොරොත්තුවකට 
එක මොහොතකට දුන්නාවූ ඉඩකඩෙහි ......

ලන්තෑරුම් එලියට දිවයන කණාමැදිරි 
නොනිදන නිහඩබව යටපත්කර 
අදුරට පෙම් බදින රැහැයි රෑන 
සිත්තම් කරනා ගෙත්තම අදුරට පමණක්මද ....?

නොසන්සුන් වුවද නිසොල්මන් නොවන 
හැගීම්බර වූ පෞවුරුෂත්වයේ යටගියාව 
සනිටුවන් කිරීමට දියවන්නාවූ ගල් පිළිමය 
නිරායාසයෙන්ම ලියලනු නොඅනුමානය .....

හදවතෙහි කොනක හෝ එක් ලේ බිදක 
පැවතියේනම් ආදරයට වූ අනුකම්පාවක් 
රුදුරු නොවනු ඇත ප්‍රේමයේ විලාපයන් 
ඝන අදුරට පමණක් පෙම් බැදුමට .....


මිලින වූ මල්දම් අතර වූ ගෙත්තමින් 
සිත්රුවනෙහි යහන්ගැබට පුළුන් රොදක 
මිහිරියාව අමතක වීමට තරම් 
සිතක් වුයේද පෙනෙන නොපෙනෙන .....  

Thursday, October 3, 2013

මේ දවස් වල .....

                    මම මේ දවස් වල ටිකක් විතර පිස්සු වැටිලා ඉන්නෙ.මොකද මගේ ජිවිතේ තාමත් මම යැපෙන්නෙ මගේ අම්මගෙන්.අම්ම දෙන සල්ලි වලින් තමයි මම කොහොමහරි මගෙ වැඩ ටික කරගන්නෙ.මගෙ අම්ම තරම් මම මේ ලෝකෙන්ම වැඩියෙන්ම අදය කරන කෙනා.මට මගේ අම්ම නැතුව එකම එක මොහොතක්වත් ඉන්න බැහැ.අම්මටත් එහෙමම තමයි.මටම වෙලාවකට ලැජ්ජා හිතෙනව මම තාමත් අම්මගෙන් සල්ලි ඉල්ලනකොට.එත් මම දන්නව මගෙ අම්ම ගැන.මට වෙන කවුරුවකුත් නැහැ එහෙම දේකට.මම ඉවසන තරම් මම හිතන්නෙ වෙන එකෙක් එහෙම නම් කවදාවත් ඉවසන එකක් නැහැ.මොන හේතුවක් නිසා හරි මට හොදට ඉවසන්න පුළුවන්.ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබේ කියනවනෙ.මොකද ඉස්සර මිනිස්සු ඔය වගේ දේවල් කිව්වේ කට කහනවට නෙවෙයිනෙ.හැමෝම කියන්නේ මෙච්චර කාලයක් කට්ට කාපු එකේ ඔහොමම ඉවසගෙන ඉදපන් කියල.මටනම් හිතාගන්න බැහැ තව කවද වෙනකම් මෙහෙම ඉවසන්නද කියල.ඇත්තටම මම මේ දවස්වල යාලුවන්ගෙන් දන්නෙ නැති නොම්බර වලින් එන කිසිම දේකට උත්තර දෙන්නෙ නැහැ.මොකද මම කියන දේවල් අපේ එවුන් පිළිගන්නෙත් නැහැ.ඒකට වරදක් කියන්නත් බැහැ ඉතින්.මොකද මම දන්නවා මම කියන්නේ එත්ත කියල ඒත් එක දන්නේ මම විතරයිනෙ.දන්න කීපදෙනෙක් නැතුවමත් නෙවෙයි.ඔයාලට කියන්න අද මම මගෙ පඩි ගන්න කොළ පුරවගෙන අපේ ලොක්කගෙන් අත්සන් කරගෙන අදාල තෙනට ගියා.කොහොමත් ඉතින් ඕක අරයල මෙයාල අත්සන් කරලා එනකොට තව දවස් දෙක තුනක්නම් යනවමයි.මොනවා කරන්නද.

                     ඔන්න අද අපේ ඉස්කෝලෙ එකෙක් කතා කරලා කියනවා මචං මේ පාරවත් අපේ batch trip එක යන්න උබ එනවද කියල.මට නේද ඉතින් පිස්සු වගෙ.මොකද ගිය පාරත් මට යන්න බැරි උනා.ඇත්තටම බැරි උනා නෙවෙයි මම ගියෙ නැහැ.මොනවා කිව්වද මන්ද කොහොමහරි කටට ආපු හැමදේම කියල අන්තිමට කිව්වා මට එන්න වෙන්නෙ නැහැ කියල.මම දන්නවා ඌ දන්නවා කියල මම කිව්වේ බොරු කියල.අවුලක් නැහැ මොනවා කරන්නද?මේ පාරත් ඉතින් මම තාමත් ඒ බෝට්ටුවෙම තමයි.මම මොනව වුනත් සැලෙන්න නැහැ.කොහොමහරි ගොඩ යනකන්ම හබල් ගානවා.මොකද දැන් මට ගොඩ යන්න වෙලා තියෙන්නේ තනියම.ඇත්ත කොල්ලෙක් වුනාම තනියම ජීවිතේට මුණදෙන්න ඕනෙ.එතකොට තමයි ජිවිතේ හොදටම විදින්න පුළුවන් වෙන්නෙ.මේ දවස්වල ජිවිතේ විදවන සමහර දේවල් ඉස්සරහට විදින්න ලැබෙයි කියල තමයි මමනම් හිතන්නේ.මොකද කන්දක් නගින්නම ඕනෙයි කියනවනේ පල්ලමක් බහින්න.හුගක් වෙලාවට හිතෙනව මම දැන් කන්ද මුදුනට ඇවිත් වගෙයි කියල ඒත් උඩ බලනකොට මුදුන පේන්නවත් නැහැ.මොකද කන්දක් උනත් කෙලින්ම නගින්න බැහැනෙ.කන්ද වටේට වංගු වංගු තමයි යන්න වෙන්නෙ.හැබැයි මේ ඇවිල්ල මට හිතෙන විදිය.මොකද හැමෝටම මේ විදිය හිතෙන්නෙ නැහැ.මේ විදියට හිතෙන අයත් ඉන්නවා ඇති.බලමු බලමු ඉදිරියට... 




                     මම ලියන කිසිම දේක කිසිම සම්බන්ධයක්නම් නැතුව ඇති.මගේ බ්ලොග් එක කියවන කිහිප දෙනාගෙන්ම ඉල්ලනවා ඒක ගනන් ගන්න අප කියල.මොකද මට එහෙම දෙයක් හිතෙන්නේ නැහැ.හිතේ තියෙන හැමදේම ලියන්න තමයි මම මගේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තෙ.ඒක වෙනම දෙයක්.හැම කෙනාම හිතනවනම් හැමෝම එක විදියට හොදට ජිවත් වෙන්න ඕනෙ කියල ඒක මේ ලෝකේ තියෙන සබැ නොවෙන එකම හීනය වෙන්න පුළුවන්.ඒ දේ කවදාවත්ම වෙන්නේ නැහැ.ඇත්තටම කියනවනම් එහෙම වෙලත් බැහැ.එහෙම වුනාම මේ ලෝකේ සමබර වෙන්නෙත් නැහැනේ.කව්රුහරි කෙනෙක් කියනවනම් මගේ හිතේ තරහ ඉරිසියාව ලෝබකම නැහැ කියල.ඒක ලොකුම විහිලුව වෙන්නත් පුළුවන්.එහෙම අයත් නැහැ කියනවා නෙවෙයි ඉන්න පුළුවන්.එත් 100 ට 1 වත් ඉන්නව කියල මමනම් හිතන්නෙ නැහැ.අද අපිට ඇහෙන බලන්න තියෙන දේවල් එක්ක එහෙම හිතන්නේ කොහොමද?

                   මට office එකේ ඉන්නෙ හොදම යාලුවෝ දෙන්නයි.ඒ ඇවිල්ල මගේ බොක්ක.අනිත් අයත් යාලුවෝ.එත් ලොකුවට කිට්ටු නැහැ.හැම වෙලාවෙම මාව වැටුනම මට වතුර පොවලා ග්ලුකෝස් කවල ආයෙත් දුවපන් මල්ලි කියල කියන්නෙ ඒ දෙන්න.අදත් මට එක්කෙනෙක් හොදටම බැන්න.බනිනවා කියන්නේ ඉතින් සුද්ද සිංහලෙන්ම තමයි.ඒ ෆිට් එකට මිසක් වෙන දෙකට නෙවෙයි කියල මම දන්නවා.මේ දැනුත් මට එයා බනිනවා.එතන තියෙන සහෝදරකමට වෙන කාටවත්ම කිට්ටු වෙන්නවත් බැහැ.මොකද අපි ඒ තරමට ෆිට්.මේ දේවල් හිතේ තියාගෙන ඉන්නවට වඩා මෙහෙම ලිව්වම හිතට මාර ෆිට්.එහෙනම් මේ පැත්තේ ආයෙ ඇවිත් යන්න එන්න.ජය වේවා....