හැමදේම වෙන්නෙ හොදටලු

               

           

                             අපි හෙට මැරෙයිද ජීවත් වෙයිද කියන්නවත් අපි හරියට දන්නේ නැහැ.මෙහෙම හිතෙනකොට අපි මේ මොනවද කරන්නෙ කියලත් හිතෙනව.මිනිස්සු හැම දෙයක්ම කරන්නේ ජීවත් වෙන්න මිසක් මැරෙන්න උවමනාවෙන් නෙවෙයි කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෙවෙයිනෙ.මිනිස්සු හොරු වෙන්නෙ මිනීමරුවො වෙන්නෙ මේ පවතින සමාජ තත්වෙ නිසා කියල උනත් කියන්න බැරි කමක් නැහැ.මොන දේ හරි කරල මිනිස්සු බලන්නෙ සල්ලි හොයන්න.ඒ යන ගමනෙදි එකිනෙකා තෝර ගන්න පැත්ත තමයි මිනිස්සුන්ගෙ ජීවනාලෝකය වෙන්නෙ.සමහරවිට ඒ දේ පුද්ගලයෙකුගෙ ජීවත් වීමේ කාලයත් තීරණය කරන්න පුළුවන්.තමන්ට හිතෙන දේ , තමන්ට උවමනා කරනදේ තමන්ලග නැතිවෙනකොට මිනිස්සුන්ට දැනෙන වේදනාව දුක ඒ දේ විදවපු කෙනෙක් ඇරෙන්න වෙන කෙනෙක් දන්නෙ නැතුව ඇති.දුකයි වේදනාවයි දෙක වෙන වෙනම තේරුම් කරන්නනම් මට තේරුමක් නැහැ.හැබැයි මම දන්නව ඒ දෙක දෙකක් කියල.දැන් හිතනවද දන්නෙ නැහැ අදත් ලියන්න යන්නෙ මල ඉලව් ප්‍රේමය නොහොත් ආදරය ගැන කියල.නැහැ නැහැ අද වෙනමම දෙයක් ලියන්න යන්නෙ.(බලාගෙන යනකොට ප්‍රේමයටයි අදරයටයි දෙකටම තේරුම් දෙකක් තියෙන පාටයි?)

                    දැන් මම ජොබ් එක කරන තැන වැඩ කරන්න පටන් අරගෙන අවුරුද්දයි මාස දහයක් විතර වෙනව.ඇත්තටම අවුරුදු දෙකකට කිට්ටු කරලා.මම වැඩට ආවෙ training කොල්ලෙක් විදියට.පොඩි ගානකුත් ඒ දවස්වල මට ලැබුන.එක ඉතින් මට මසුරන් වගේ වටිනවා.මුලින්ම මාස හයකට තමයි මාව ගත්තෙ.මම ඉතින් මොකුත් නොදන්නා එකා ගානට තමයි ඉන්නෙ.ලොකු වැඩක් කියල මට දුන්නෙත් නැහැ.පොඩි දෙයක් හරි ඉගෙනගෙන තිබුනට ඒ දේවල් පාවිච්චි කරන්න මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ.මාව බාරදීල තිබුනෙ S අයියට.නම්ගම් දාන එක හොද මදි නිසා මම මෙහෙම දානව.එතකොට එදා ඉදලම සිරිගම්පල අයියත් මට ගොඩක් හිතවත්.කොටින්ම මේ දෙන්න තමයි ඉතින් මට ඔෆිස් එකේ බොක්ක.

                      මට මුලින් ලැබුණු මුදල මගෙ කොච්චි සීසන් ටිකට් එක ගත්තම සීයට පනහක් හැටක්ම කුඩු වෙනව.ඔහොම දවසින් දවස ගෙවිල යනකොට මටත් පොඩි පොඩි වැඩ සෙට් වුණා.වැඩ කිව්වට ඉතින් කටු.මොන කට්ට සෙට් උනත් මම උපරිමෙන්ම කලා.තාමත් එහෙම තමයි.ඔය අතරතුරේ මාව කඩේ ඇරිය කට්ටියත් ගොඩක් හිටිය.මට තේරෙනවා ඉතින් මම මේ කඩේ යනව කියල.මොනව කරන්නද ඒ දේවල් එහෙම තමයි.ජොබක් කරනකොට පොඩ්ඩක් හරි කඩේ ගියෙ නැත්නම් ඒකෙ කිසි ගතියකුත් නැහැ කියල මම අහල තියෙනව.එතකොට තමයි මටත් ඒ දේවල් කල්පනාවට ආවෙ.

                       මම තමයි මෙතන ඉන්න පොඩිම එකා නිසා බොරු බටර් පාර ගාල එහෙම තමයි මාව කඩේ යැව්වෙ.අපි කරන ජොබ් එකත් එක්ක සමහර වෙලාවට දවල්ට කන්න වෙන්නෙත් හවස හතරට පහට විතර.මොනවා කරන්නද කට්ට කෑව.තාමත් එහෙමම තමයි.ඔන්න ඉන්න ගමන් එකපාරටම එකෙක් කියනව මල්ලි 12 ෆ්ලො එකේ පොඩි කේස් එකක් තියෙනව පුලුවන්ද පොඩ්ඩක් බලල එන්න කියල.මම ඉතින් බැහැයි කියන්නද.ඉතින් දුවනව.ඇත්තටම මම දන්නේ නැහැ කොහොමද මේක වෙන්නේ කියල.මොකද ඉගෙනගෙන තිබුනට ඒ ඒ දේවල් ඒ ඒ තැන්වල ඒ ඒ විදියට පාවිච්චි කරලා තියෙන නිසා හැඩගැහෙන්න පොඩි කාලයක් යනව.ඉතින් මම ගිහින් කට්ට කාල චාටර් වෙලා ඉන්නකොට එකෙක් ඇවිත් එක පාරටම ගොඩ දානව.හැබැයි කියල දෙන්නෙනම් නැහැ.එත් s අයිය කවදාවත් මට එහෙම කලේ නැහැ.දැන් මට s අයිය මගේම සහෝදරයෙක් වගේ.

                        ඔහොම මස හය ඉවර වෙන්න ලං වෙනකොට මම ගිහින් බොස්ට කතා කලා.එතකොට තමයි එය දන්නේ මෙහෙම එකෙක් ඉන්නව කියලත්.අනික මමත් ඉස්සෙල්ලම පාර තමයි බෝස්ව හම්බවුනු.බොස් කිව්ව හරි මම ඔයාව තව මාස තුනකට දික්කරනවා කියල.ඔය අතරේ ටිකක් ලොකු ප්‍රොජෙක්ට් එකක් අපිට සෙට් උනා.ඒ වුනාට කව්රුත් වැඩිය ගණන් ගත්තේ නැහැ.කොහොමහරි අපිත් එක්ක වැඩ කරපු අයිය කෙනෙක් ඉන්නව හරිම හිත හොද කෙනෙක්.එයාට කියන්නෙ ප්‍රින්සිපල් මහත්තය කියල.ඉතින් මෙයත් මාත් එක්ක ටිකක් හිතවත්.ඔය අලුතින් ආවයි කිව්වා ප්‍රොජෙක්ට් එක මෙයා මට කැරකෙව්වා.ඕකට දෙතුන් දෙනෙක්ම මට කොස්ස දැම්ම.මම ඉතින් ඒව දන්නේ නැහැ වගේ හිටිය.හා හා පුර කියල මට දුන්නු වැඩේ මම සියයට අනුවක් විතරම ගොඩ දැම්ම.ඔන්න ඉතින් දැන් මට ලකුණු වැටෙනව.ඔය අතරේ වැඩ කරන ආයතනයෙ පුරප්පාඩු වගයක් තියෙනවා කියල අයදුම්පත් කැදෙව්ව.මමත් වේලි වේලි හිටිය නිසා ඉල්ලුම් කලා.පලවෙනි ඉන්ටර්විව් එකටත් ගියා.දෙවෙනි එකට කලින් මම තව exam එකක් දාගත්ත.එතකොට ඔය කියපු exam එක කරලා තිබුනෙ S අයිය විතරයි.ඒ නිසා අපේ ආයතනයෙ කට්ටිය මට පොඩි තැනක් දුන්න.එතකොට බොස් කිව්වා ඔයාට මේ ජොබ් එකට වැඩ හොද ජොබ් එකකට මම ඔයාව මේ ආයතනයටම ගන්නව කියල.ඉතින් මට කලින් ඉන්ටර්විව් ගිය ජොබ් එකත් නැති උනා ඒ නිසා.

                                      S අයිය කියන්නෙ හැමදේම වෙන්නෙ හොදටනෙ මල්ලි පොඩ්ඩක් ඉවසපන් කියල.සිරිගම්පොල අයියත් කියන්නෙ ඒ ටිකම තමයි.තාමත් මම ඔය කියපු ආයතනයේම වැඩ.තාම ඉස්සර වගේම තමයි.ඒත් දැන් මාස දෙකකින් මට ලැබෙන මුදල ලැබිලත් නැහැ.ඒ ගැන මම කාටවත් කියන්න ගියෙත් නැහැ.ජොබ් එක අද හරියනව හෙට හරියනව කියනව.මටනම් දැන් හැමදේම ඇති වෙලා.මොනවා කරන්නද තාමත් මම වැඩ කරනව.කොච්චර ජොබ් වලට අයදුම් කලත් මට තාම එකක්වත් හරිගියෙ නැහැ.එකක් හරිගිහින් මම යන්න යනකොට බොස්ම කිව්වා යන්න එපා පොඩ්ඩක් ඉවසල ඉන්න කියල.මේ අවුරුද්දත් මෙහෙමම ගෙවිල යයි.මම මෙහෙම ඉදියි.හැමෝම කියනව ට්‍රයි කරපන් කියල.ඒක කරනවා තමයි.මේවගේ කාලයක් මගෙ ජීවිතේට මේ ආවමයි.යාළුවො කෝල් කලාම මම දැන් උත්තර දෙන්නෙත් නැහැ.මොකද උන් කතා කරන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් ෆන් ගන්න.මේ අතේ සතේ නැතුව මට යන්න බැහැනෙ.ඒත් සමහර යාළුවො ඉන්නව මේ එකට ඉගෙන ගත්තු එවුන් ඒ දවස් වල උන්ට වත නැහැ කිව්වම අපි සල්ලි එකතු කරල එහෙ මෙහෙ ගිය එවුන්.හිටපු ගමන් කතා කරලා කියනව අරහෙ යන මෙහෙ යන කියල.සල්ලි නැහැ කිව්වම උන් කියන්නෙ එහෙමද එහෙනම් උබට සල්ලි සෙට් උනාම යමන්කො කියල.දුක හිතෙන වාර අනන්තයි.

දුක් විදලා ලැබෙන දේ ගොඩක් වටිනව කියනවනෙ.බලමු බලමු..